Dinoplaatjes!
 |
| Boven: een vooraanstaand wetenschapper met meerdere publicaties in gerenommeerde tijdschriften. |
We komen aan het einde van mijn stapeltje dinoplaatjes, en weet je wat me opvalt? Er is bijna geen dino meer te bekennen. We hebben de dino's zelf aan het begin gehad: zie hier deel 1 en deel 2. De serie besteedt naar het einde toe vooral veel ruimte aan tekst en uitleg over paleontologie, gedragsbiologie en techniek. Ja, u hoort het goed. We verlaten de door Nobu Tamura tot leven gebrachte oerwereld en duiken de wetenschap in!
Wat me ook opvalt nu ik bijna de hele reeks heb gezien is hoeveel ambitie de makers eigenlijk hebben gehad. Het was zo makkelijk geweest om op ieder plaatje gewoon een dino te zetten en klaar is Kees Freek! Maar nee, er komt heel veel aan bod. Een goed tiental plaatjes gaat over fossielen zoeken en alles wat daarbij komt kijken, en nog eens tien over onderzoek doen in het lab. Misschien spreekt dit minder tot de kinderverbeelding dan een brullende T. rex in 3D maar ik heb er absoluut respect voor dat de makers niet voor de gemakkelijkste weg hebben gekozen.
Ergens in Nederland is er op dit moment een kind dat dit plaatje ziet en denkt: "Dit wil ik ook doen!" Ondanks dat de heer op het plaatje een Einstein-kapsel en -snor heeft zoals alleen die-hard wetenschappers ze hebben.
Weer een plaatje waaraan je kunt zien dat de makers van deze serie toch echt wel weten waar ze het over hebben. De aandachtstrekkers van sommige dino's worden zo vaak met een pauwenstaart vergeleken dat "pauwenstaart" een metafoor is geworden voor iets wat mooi is, maar verder alleen in de weg zit.
Tja. "Enorm groot" is relatief, zeker als je veel met dino's bezig bent. Met de ogen van nu lijkt een olifant groot, maar wat is een olifant vergeleken bij een sauropode?
 |
| Grote Afrikanen: De brachiosauriër Giraffatitan met mens en Afrikaanse olifant op schaal. Wie is er nu enorm groot? |
Dit is hoe ze de leeftijd van Trix hebben bepaald. Best grappig dat het bij dierenbotten net zo werkt als bij bomen. Sommige mensen denken dat je aan de stippen van een lieveheersbeestje kunt tellen hoe oud hij is; dat klopt dan weer niet.
"Wrijf aan dit kaartje en ruik". Ja, het ruikt precies zoals je denkt dat het ruikt. Terwijl een allang versteende coproliet natuurlijk helemaal geen geur meer heeft. Stay classy, Appie.
Oei. Tot nu toe waren we best lekker bezig, maar dit is toch echt een grove fout. Je mag toch verwachten dat Freek, of all people, het verschil wel weet tussen een longvis en een coelacant? De omschrijving gaat duidelijk over een longvis. Iemand heeft hier domweg het verkeerde plaatje bij gezet. Kids, probeer geen coelacant uit het water te halen om hem te leren lopen. Hij zal je niet dankbaar zijn.
Het leukste aan dit plaatje vind ik de merknaam van de 3D-printer. Ultimaker. Hoe lang zou er vergaderd zijn voor ze besloten dat dat de naam zou worden?
Groovy! Deze blitse vogel is in een album van The Moody Blues terechtgekomen. Voor al te uitbundig gekleurde dino's met veren gebruiken sommige mensen het woord "Sparkleraptor", maar zo letterlijk als hier hebben we het nog niet gezien. Terwijl de vogel zelf best meevalt.
Ik juich natuurlijk ieder medium toe dat de connectie tussen dino's en vogels laat zien, maar ik vind de beschrijving van dit plaatje een beetje raadselachtig. Het zit hem in dat accent op het woordje "wél!" Alsof we jaloers moeten zijn op al die verenpracht. Misschien waren dino's zonder veren wel jaloers op dino's met veren?
Twee kaartjes, zelfde Ankylosaurus. Oeps.
Tot slot: Iets om nachtmerries van te krijgen. Dit is geen uitgestorven monster, dit is gewoon een diepzeehaai van nu. Nou is het exemplaar op de foto volgens mij dood, maar in leven zijn ze ook niet moeders mooiste. Denk hieraan, de volgende keer dat je in zee gaat zwemmen. Welterusten!
En tot zover mijn retrospectief van de dinoplaatjes! Het zijn er 160; ik heb er een stuk of 30 besproken. Ik heb het boekje er overigens niet bij. Ik weet niet of daar nog meer tekst en uitleg instaat; misschien tik ik er nog één op de kop. Maar wat kunnen we nu zeggen over de plaatjes als geheel?
Het is natuurlijk makkelijk om kritiek te geven op deze dingen. Ik denk ook dat de makers iets te veel in 160 kleine kaartjes probeerden te proppen. Ze willen een hoop verschillende dino's laten zien, plus de wetenschap erachter, plus een hoop dieren van nu, plus iets over sporen en fossielen, plus tijdgenoten, plus dieren van nu waarmee je dino's kunt vergelijken, vooral niet te moeilijk allemaal, en dat alles met de hyperactieve stem van boegbeeld Freek Vonk. Ik geef het je te doen. Verder hadden ze wat mij betreft iets meer mogen investeren in meer dynamische afbeeldingen, in plaats van steeds de accurate maar wat saaie Wikipeda-afbeeldingen van Nobu Tamura te gebruiken.
Maar zoals ik zei; er valt ook veel te bewonderen aan de ambitie van dit project. Ik waardeer vooral hoeveel moeite ze doen om je dingen te leren die lang niet iedereen weet; obscure dino's, veren, allerlei technische dingen over paleontologie en musea, de nieuwste ontwikkelingen in de wetenschap. Dat is oneindig veel leuker, beter en interessanter dan steeds maar die cliché's uit Jurassic Park te blijven herhalen.
Dus al met al krijgen de AH-dinoplaatjes van mij een plus (o nee, dat is een andere supermarkt). Ik hoop dat de kinderen die ze spaarden er nog lang plezier van hebben. Ik zal mijn collectie met een gerust hart aan een kind doneren.
Naar deel 1 - Naar deel 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten